Naturalne vs syntetyczne zagęstniki spożywcze – które wybrać dla swojej marki?

zagęstniki spożywcze

Data aktualizacji: 4 października, 2024

Zagęstniki to sekret idealnej konsystencji wielu potraw – od kremowych sosów po pyszne desery. Już 5000 lat temu sięgano po gumę arabską, by nadać produktom pożądaną teksturę. Współczesne zagęstniki są jeszcze bardziej wszechstronne i proste w użyciu. Jednak wybór między naturalnymi a syntetycznymi wariantami może być wyzwaniem, zwłaszcza gdy produkt musi spełnić określone oczekiwania.

Zagęstniki w przemyśle spożywczym

Zagęstniki to związki wielkocząsteczkowe zdolne do pęcznienia lub żelowania w obecności wody. Dzięki zagęstnikom uzyskuje się odpowiednią konsystencję, zapobiegając jednocześnie separacji faz – co jest szczególnie istotne w przypadku emulsji i zawiesin. Produkty takie jak kremy czy sosy zyskują lepsze właściwości sensoryczne, zachowując gładką strukturę i pełnię smaku. Wpływ zagęstników na jakość wyrobów spożywczych jest nieoceniony, gdyż nie tylko poprawiają ich wygląd i stabilność, ale również wydłużają ich trwałość.

Klasyfikacja zagęstników spożywczych

Kiedy mówimy o zagęstnikach spożywczych, najczęściej wspominane są polisacharydy i białka, które stanowią dużą grupę tych substancji. Dodatkowo można je klasyfikować ze względu na pochodzenie: naturalne i syntetyczne.

1. Zagęstniki naturalne

Naturalne zagęstniki pozyskiwane są z różnych źródeł, takich jak rośliny, wodorosty, mikroorganizmy i zwierzęta. Do głównych grup zaliczają się:

1.1. Zagęstniki pochodzenia roślinnego

  • Skrobie (np. skrobia kukurydziana, ziemniaczana, ryżowa) – po podgrzaniu w obecności wody tworzą lepkie żele, mają mniejszą stabilność w wysokich temperaturach;
  • Gumy roślinne (np. guma guar, guma arabska) – wykorzystywane są w lodach, napojach i sosach.
  • Agar – pozyskiwany z alg morskich, tworzy termoodwracalne żele. Stosowany do produkcji galaretek i deserów;
  • Pektyny  – naturalnie występują w owocach, powszechnie stosowane w produkcji dżemów, galaretek i żeli owocowych;
  • Alginiany  – uzyskiwane z wodorostów (np. Phaeophyceae), wykorzystywane jako zagęstniki, stabilizatory i emulgatory. Powszechnie spotykane w lodach, sosach, napojach gazowanych i wyrobach cukierniczych.
  • Inulina – pozyskiwana z roślin, wykorzystywana w jogurtach, deserach mlecznych, margarynach, produktach mięsnych i cukierniczych. Jest prebiotykiem, wspierającym rozwój korzystnych bakterii w przewodzie pokarmowym;
  • Białko sojowe – stanowi alternatywę dla białka serwatkowego, często stosowanego w odżywkach białkowych i batonach proteinowych.

1.2. Zagęstniki pochodzenia zwierzęcego

  • Żelatyna – stosowana w produkcji żelków, galaretek i kremów, tworząc elastyczne i przezroczyste żele;
  • Białka serwatkowe – wykorzystywane jako szczególnie w przemyśle mleczarskim i piekarniczym.

2. Zagęstniki syntetyczne

Syntetyczne zagęstniki są otrzymywane w procesach chemicznych i obejmują szeroką gamę produktów, w tym zmodyfikowane pochodne celulozy i skrobi. Do najczęściej stosowanych należą:

  • Metyloceluloza – używana jako zagęstnik i emulgator w wypiekach, przekąskach i daniach gotowych.
  • Polirycynooleinian poliglicerolu – emulgator stosowany w produkcji czekolad i wyrobów kakaowych.
  • Difosforany, trifosforany – stosuje się jako spulchniający i stabilizujący dodatek do wyrobów cukierniczych, proszku do pieczenia, przetworów mięsnych i serków kanapkowych.

Naturalne vs. syntetyczne zagęstniki – porównanie

Naturalne zagęstniki są szeroko stosowane w przemyśle spożywczym ze względu na ich dostępność i bezpieczeństwo. Dzięki długiej historii stosowania i badaniom nad bezpieczeństwem naturalne zagęstniki są dobrze akceptowane przez konsumentów, szczególnie tych szukających składników pochodzenia naturalnego i produktów wegańskich.

Zagęstniki, takie jak inulina, pektyny czy gumy roślinne, mają dodatkowe korzyści zdrowotne. Inulina pełni funkcję prebiotyku, wspierając rozwój korzystnych bakterii jelitowych, co może poprawić trawienie i ogólną kondycję organizmu. Pektyny z kolei są bogatym źródłem błonnika. Naturalne zagęstniki są również szczególnie cenione w dietach specjalistycznych, takich jak dieta wegańska, bezglutenowa czy niskotłuszczowa:

  • Agar, pektyny i inulina to idealne zamienniki dla żelatyny, która jest pochodzenia zwierzęcego. Zapewniają odpowiednią konsystencję i strukturę produktów, takich jak desery, galaretki czy jogurty roślinne.
  • Guma ksantanowa i guma guar są powszechnie stosowane jako substytuty glutenu,
  • Inulina i maltodekstryna (naturalna) są wykorzystywane jako zamienniki tłuszczu, poprawiając teksturę i smak produktów bez zwiększania ich kaloryczności.

Syntetyczne zagęstniki, choć zostały dopuszczone do stosowania w żywności, nie są całkowicie pozbawione wad. Spożywane w nadmiarze mogą wpływać negatywnie na zdrowie – na przykład zbyt duża ilość fosforanów może zaburzać gospodarkę wapnia, żelaza, magnezu i cynku w organizmie. Co więcej, nie podnoszą wartości odżywczej produktów. Ich głównymi zaletami pozostają wszechstronność i dłuższy okres przydatności do spożycia, co jest korzystne w produkcji żywności. Warto jednak wziąć pod uwagę oczekiwania konsumentów, którzy coraz częściej poszukują naturalnych składników i „czystych etykiet”.


Bibliografia

  1. Imeson, A. (2010). Stabilizatory żywności, zagęszczacze i środki żelujące . Wydawnictwo Blackwell.
  2. McCormick, E. (n.d.). Guide to Choosing the Best Food Thickeners: Your Ultimate Choice. Dostęp: https://www.capecrystalbrands.com/blogs/cape-crystal-brands/guide-to-choosing-the-best-food-thickeners-your-ultimate-choice
  3. Source and Classification of Food Thickeners. Ace Ingredients. Dostęp: https://www.aceingredients.com/source-and-classification-of-food-thickeners.html
  4. How to Choose the Right Food Thickener for Your Products. CN Additives. Dostęp: https://www.cnadditives.com/info/how-to-choose-food-thickener-99180330.html
  5. Manzoor, M., Singh, J., Bandral, J., Gani, A., & Shams, R. (2020). Food hydrocolloids: Functional, nutraceutical and novel applications for delivery of bioactive compounds. International Journal of Biological Macromolecules, 202.
  6. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 17 marca 2003 r. w sprawie dozwolonych substancji dodatkowych, substancji pomagających w przetwarzaniu i warunków ich przetwarzania, Dz.U. nr 87, poz. 805.